مدح و شهادت امام حسن عسکری علیه‌السلام
ای قــبـلـۀ حــرم، حـرمِ ســامـرای تـو بـیت الــولای دل حــرم بـا صفـای تـو قــرآن یـگـانـه دفـتـر مـدح و ثـنـای تو روح مـلک کـبوتر صحن و سـرای تو آئـیــنـۀ جــمــال خــداونــد ســرمـــدی فـرزند پـاک چـار عـلـی، سه محـمدی رضوان بدان جلال و شرف سائل درت خورشید سجده برده به صحن مطهرت روح رضاست در نفس روح پـرورت نامت حَسن نه بلکه حَسن پای تا سرت میـراث زهـد و نـور هـدایت ز هادیت عـلــم امــام هـشـتــم و جــود جـوادیت معصــوم سـیــزده ولــی الله ذوالـمـنـن ابن الـرضای سـومـی و دومیـن حـسن گل ریزد از بهشت به خاکت چمن چمن شرمنده در ثنای تو از کوچـکـی سخن دُر کـلام و لـعـل لـب گــوهــری کـجـا وصف ابــا مـحـمـدنِ الـعـسگری کجـا انــوار ده امــام درخــشـد ز روی تــو یـادآور رسـول خــدا خُـلق و خـوی تو زیـباترین دعــای ملک گـفـتـگـوی تـو مسجـود جنّ و انس بُود خاک کوی تو بحری که درصدف، دُرّ جان پَروَرد تویی در دامـنـش امـام زمـان پـرورد تـویی ویــرانـۀ مــزار تـو مسـجــود آسـمــان قـبر تو کعبۀ دل و صحنت مطاف جان زوّارهر شب حـرمت صاحب الـزمان کـوری چـشـم دشـمنت ای قـبـلۀ جهـان تنها نه سـامـره، همه عالم دیار توست هر جـا رویم در بغل ما مــزار توست قـبر مـطهـر تو اگــر چـه خــراب شـد یـا بر حـریــم تو ستـم بـی حـسـاب شد وآن دلربا ضریح؛ نهـان در تـراب شد هرچند قـلب شیعه از این غم کباب شد هـر روز قـبـۀ تـو فـروزنـده تـر شـود جاه و جـلال و مرتـبه ات زنـده تر شود ای نُـه سـپـهـر فـرش رفـیـع عـبـادتـت ای لطف وجود و مرحمت و بذل،عادتت اقــرار کــرده دشـمـن تو بـر سـیـادتت یـاد آمـدم بـه فـصـل جـوانـی شـهـادتت ای زخم دل هماره فـزون از ستاره ات از ما سـلام بـر جـگـر پــاره پــاره ات با آن که در محـاصره بودی تو سال ها دیـدی ز دشمنان، غـم و رنج و ملال ها کـردنـد بـا تـو از ره طغـیـان جـدال ها دادی به شیعه عـزت و قـدر و جلال ها نـور ولایتت ز دل حـبـس ای شگِـفـت چون آفـتاب یک سـره آفـاق را گرفت داغت به قلب شیعه شراری عـظیم شد خـون بر دلت ز کـیـنۀ اهـل جحـیم شد روح تو در بـهـشـت الـهــی مـقـیـم شد با رفـتن تو حـضرت مـهـدی یتـیـم شد یا بن الحسن از این همه بـیداد، الامان عجّل علی ظهورک یا صاحب الزمان ای عـدل تـو زوال سـتـم گـسـتـری بـیا نـادیـده کـرده بر هـمه روشـنگـری بـیا ای آخــریـن دُر؛ صـدف کـوثـری بـیـا ای نـور دیــدۀ حــسـن عـسگــری بـیـا تا کی فـراق روی تو آتش به جان زند تا کی به شیعه خصم تو زخم زبان زند ای خوانده جنّ وانس و ملک پیر و مقتدات تو جان جان عـالـمی و جـان ما فـدات خُـلـق عـلی و خُلـق نبی جـلـوۀ خـدات میثم به این دو مصرع نیکو دهد ندات یا صاحب الزمان به ظهورت شتاب کن عالم ز دست رفت تو پا در رکاب کن |